بسم الله الرحمن الرحیم

و شب ،تنها ،تاریک ،بی رنگ ،باد سردی می وزید، به ماه نگاهی می اندازم ،بی اختیار دلم برایت

تنگ می شود ،احساس می کنم دوستت دارم و تو نیز خدایا.

بغض گلویم را می فشارد ،می لرزم ،سرم را زیر می اندازم خجالت کشیده ام .

شب انگار موعد دیدار توست و تازه می فهمم تفسیر آنکه فرمودی ( قم الیل الا قلیلا )

خدایا :خسته ام ،بی تابم در دلم آشوب است،

دلم تنگ تر می شود چشمانم خیس می شود هق هقی

می کنم : خدایا بگو باران ببارد.

غرش هواپیمایی سکوتم را به هم می زند ‍،آرام آرام چشمک زنان از بالای سرم می گذرد . ردش را دنبال

می کنم بی اختیار به او می گویم : به کجا می روی ؟

دلم نمی خواهد صبح بشود ،دلم نی خواهد سر صدایی بشنوم ،دلم نمی خواهد تنهایی ام را بشکنند، دلم

نمی خواهد دلم را ببرند .

چه شب با شکوهی به خود افتخار می کنم که تو را دارم ،خندهای بر لبانم می نشیند انگار تو هم تصدیق

می کنی افتخارم را .

ساعت 5/2 نیمه شب است باز صدای غرش هواپیما ، دنبالش می گردم ،دیگر با او کاری ندارم چون تو را دارم .

دستها و پاهایم یخ زده اند اما دلم گرم است ولی باز می ترسم نکند رهایم کنی

هیهات ما ذلک الظن بک

بسم الله

  سه در چهار ،کف فرش سقف سفید ،دیوارها زیاد تمیز نیست .در و پنجره یک ضلع را پر کرده اند . لوله بخاری سه کنج دیوار دماغش را از سوراخ شیشه ای بیرون برده ،انگار او هم  از هوای بسته حجره تنگی نفس دارد . روبه روی در و پنجره یا بگم آخر حجره زیر تاق نصرت پستو یک فانوس آویزان است .پایین تر سمت راست یک قمقمه .داخل پستو چند گیره لباس و یک قفسه بزرگ ،یکی می گفت:وقفی است ،وقفش کرده اند.سمت راست رو به قبله یک پتو پهن کرده ام کنارم قفسه ای فلزی و رنگ پریده ،روی آن یک گلدان سبز رنگ ،به حجره ام حال وحوایی داده اند .

 روبه رویم سفید بالای سرم عکس شهیدی زده ام.ساعتم تیک تاک صدا میکند .با خودم می گویم ثانیه ها ساعتها چقدر زود میگذرند.در ذهنم مرور می کنم، بازی، بچه های کوچه ، مسجدجامع ،کلاس اول ،کلاس دوم ،چه سال هایی که گذشت ،درس فارسی ،جدول ضرب، زنگ ورزش ،چقدر زود ،حیف شد که گذشت.

به خودم میایم یک ربع از ده گذشته است ؛با عجله خود را به کلاس درس می رسانم ،ولی باز دفتر حضور و غیاب بسته است و روی میز استاد واین یعنی «ت» تأخیر .«نصف برای سه موضع، ونصف نصف برای  دو نفر، ونصفه برای یک نفر و لذکر نصف حذ الانثیین .»

کلاس تمام می شود . به حجره بر می گردم . از بلند گو اعلام میکنند که در نماز خانه درس اخلاق بر گذار است .

شروع می شود : «محور درنفس انسان است،روح ،عقل،قلب؛ اخلاق چگونه عمل کردن نیست ،چگونه بودن است...

                                   کم تر از ذره نه ای پست مشو عشق بورز     تا به جولنگه خورشید رسی رقص کنان »